عطيه حقجو

نوای دوست

 

 

در سوز وساز همهمه هایم نوای دوست
در تارو پود زمـزمه هایم نوای دوســـــــت
تو روح بخش شعر وسرود و امید من
جان آفرین به جسـم نحیـــفم نوای دوســــت
در آب پر تلاطم دریای زنده گی
مجنون وزار وخسـته ام وهم نوای دوســــت
بین اشکهای بی ثمرم پیش پای خویش
طوفان حکایتــست زشور و نوای دوـســــت
در چار چوب خانه ودر تنگنای راه
همدرد و همنـوای من است این نوای دوسـت
صد آفرین برین خم دوران زنده گی
هم عشق وهم افغان من است در نوای دوست
تو چشمه صداقت شب رنگ زنده گی
همـت به پای انکه درد او هم نوای دوســـت
عشق و وفا صداقت ولطف تو بیکران
بیگانه نیست آنکه در او هــم نوای دوســـت
من شهره ام به شهر به بالین دوست خار
رنگین نموده بودن من را نوای دوســــــــت
حقجونکن حکایت دنیا دمی بیا
رویش ببین وگوش بده بر نوای دوســـــــــت
 

دیار عشق

 

ای عشق  ای امــــید  ای مهــــر پرفروز

ای شعله حزین رها ساز تنم زخویــــــش

دستم گره زدی به تار گیـــــــسوی خویش

زلفم به باد دادی عجب از برای خویــــش

پایــم ببســـــــــــــتی به زندان زنده گــــی

 نامم کشاندی به غمـهای ناب خویـــــــــش

خاکت گـــــــــــــهر باد زمینت بهشت نور

خارم بهشت نور! زبهرت برای خویـــــش

دل می تپد درون قفـــــــس ای دیار عشق

ابر سیــــه کشیده غمی از برای خویــــش

ســـــــر بر فراز و تپه و بنیــــــــاد میزنم

چنگ بر می و میخانه زنم از برای خویش

ای بــــــــــنده عاصــــی خدا «حقجو» تویی

گر مستجاب شود همی مرگ برای خویش

 

ادبی هنری

صفحه^ء اول