عبدالله جاغوری
عبدالله جاغوری
گلایه ها!
نفرتش را همه بسته است چوزنجیر زبانم
یارب از جورویش بازچه تزویر برانم
من نه بد بودم و نه باز بدی یاد کنم
که هراس شب تاریک به تفسیر بخوانم
سوخت دل در نفس رنجش امواج رهش
ازکه پرسم که درین رنج، به چه تقصیر روانم
روز و شب کز درآن میکده ای غمزده ای
بگزرم باز غمی باز به نخجیر ستانم
من که از اهل کتابت بروم سوی فنا
همگی باز بدین جلوه به تدبیر بخوانم
زهرخند غم مهرش به تماشه گه راز
برهی میکده ای عشق به تقدیرنمانم
آنکه آموخت مرا درسی محبت اینک
مهرقلبم بتکاند چو به تقریر نشانم
اوف که از جور زمان این دل غمگشته ای من
موج خون گشت درین بحر، چه تفسیر بخوانم
به تصور همه شب، به تصوف همه وقت
ماه رویش چوگل یاس به تصویرکشانم
زندگی را به امیدی زامیدیی امید
چوتن و روح زعشقش به چه تنویررسانم
آنچه گفتم همه را قصه ای از میکده بود
چوشرابی به لب لعل تو تکثیر رسانم
آدمم آدم خاکی بروم در دم خاک
که دران خاک وصالت به دم تیر ستانم
به تمنا و تولی و توکل همه روز
اهل عشقم نفسم را زرهی عشق ستانم
«»«»«»«»«»«»«»
سردیی .... پاییزی خواهد رفت!
سردیی این فصل پاییزی صبا خواهد رفت
هجرت آن مه وش ناآشنا خواهد رفت
برگ خشکیده ای امید اگر میغلطد
رونق فصل غم از رویت ما خواهد رفت
گل اگر خشک نموده است گل امروزش
به تمنای نمویش دیگرا خواهد رفت
آب سردی که ببستست دل مسکین من
هم ازو آب زلال به پگا خواهد رفت
آشنا نیست درین قوم و درین بوم ولی
مرگ من آید و روحم به خدا خواهد رفت
مونس شام وسحر مرد زمن بازنرفت
نگهش را نگرم لیک خفاخواهد رفت
آری امید گسیسته است زدل مرده کسی
نه نمرده است ولی زود زجاخواهد رفت
او نپرسید و نگفت و نشنید از دل من
من نگویم کی چرا و بکجا خواهد رفت
آوف که از جورزمان خسته شدوبست رهش
نه امیدی نه پناهی بکجا خواهدرفت
زهر نوشیدن من بهر وصالش لیکن
من ندانم که کجا و بکجا خواهدرفت
شعرم ار گفته ای اندوه نهانیست مگر
به تمنای دل دوست زجا خواهد رفت