امام عبادی
امام عبادی
عطر خدائی...
ماهرويان
در تن شان عطر بسيار زنند
هم از گل انار زنند
هم از مشک عطار
از نرگس و ياسمن
و از هرنوع گل بيخار زنند
***
در چلچراغ ماهتاب
وقتی که در وطن آرامی بود و صفا
و بوسيدن يار نبود گناه
باغستان تن يارم را
بوييدم،
بوسيدم،
گفتمش عطر جانت از کجاست، کجاييست؟
با ناز رو به آسمان کرد و گفت:
خداييست.
«»«»«»«»«»«»
اعتراف...
آن نازنين نخستين
آن زيبای آخرين را
آن دختر گريزپا را
آن پری دريا را
زيبای افسانوی،
آن راز مگوی،
آن سراب عشق
آن بيوفا را...
آن شراب تلخ
جامی دست دگر ها را...
در اين پس پيری
هيچ دوست دارم هنوز؟
جواب دهم خوابهای صبح صادقم را:
آری!
ديوانه اش ام
هنوز...
کور و کرم
در زنجير و زولانه اش ام
هنوز...
«»«»«»«»«»«»