داود درياباری
داود درياباری
تــــرانه
باز آن صنمی مسلهء ساز آمده بود
آن الهه ی واپسین ناز آمده بود
ای دوست اگرخطای رفت ست ببخش!
کان توبه شکن دوباره باز آمده بود
-------
نز٬ چونی ما؛ يار- خبر٬ می گيرد
نز٬ چنديی ناله ٬سينه در٬ می گيرد
تامرغ نفس ٬بکوی دل٬ می پیچد ؛
آشوب تو٬ می بيند و پر٬ ميگرد.!
-------
دريا-همه- موج شعر چشمان تو٬ داشت
ژرفاش ٬ سکوت سرخ مرجان تو ٬داشت
دل پنجره ای بسوی باغ - تو- گشود
هربرگ پيام سبز- باران تو٬داشت.
-------
گه خشک ترين کوير زردم ٬ یاران
گه ابر بشاش و دوره گردم ٬ یاران
گه همنفسی غبار در کوچه ی باد
گه همره ی کاج کوهنوردم ٬یاران
-------
در خستگی ها...به لطف خوابم دادی
درتشنگی ها... شراب نابم دادی
هربار که ازتو چهره درپيچيد م
چون آيينه سوی خويش تابم دادی.!
-------
چون آيينه صاف وحق نمايم کردی
با چهره خوبت آشنایم کردی
اما؛پس ازآنکه سنگ مهر تو- زدم
چون قاب شکسته ی رهايم کردی.!
-------
کو؟ آيينه ی که گرد پندارـ تو٬نيست
کو؟آن نفسی که سينه غمبار تو٬ نيست
پرسيد مش: های ٬های دل ـ می شنوي؟
گفتا: به منش سپار٬ کاين کارـ تو٬نيست.!
-------
از هر طرفی بخویش راهم دادی
درباغ حضور خویش جاهم دادی
وقتی که درون سینه موج توخزید
سوز نفسی وسرشک وآهم دادی
-------
یکدم نفسا بکام دل بر نشدی
همراه دلی ولیک دلبر نشدی
هرچند که این پرنده در سینه تپید
یک لحظه بیاد این کبوتر نشدی