راحله يار
راحــــله يار
برخيز تا سقای در تشنگان شويم!
این کاروان نافله را بار آتش است
این شور عاشقانه ، ریاکار آتش است
دست دراز گشته دل ودست یار نیست
شاخی که قد کشیده زدیوار آتش است
پایی که پیش آمده در صدر انجمن
چشمی که ره کشیده شرربار آتش است
در هروجب، زمین خدا نعره می زند
در کوچه آتش و سربازار آتش است
برجان مادران وسر راه کودکان
بردوش دختران پری وار، آتش است
ویرانه های شهرنگون بخت میهنم
جای شکنجه گشته وآمار آتش است
واحسرتا به قلب شفاخانه های شهر
جای دوا و نان وپرستار آتش است
درباغ باد یکسره بیداد می کند
برقامت بلند سپیدار آتش است
اینجا که من نفس بکشم غیر آه نیست
آنجا کنار دوست به خروار آتش است
اینجا منم به کوله ره بار عاشقی
ره بسته ودریچه ی دیدار آتش است
دیگر نماند تاب نکوهیدن جفا
صدها هزار بار، به تکرار آتش است
برخیز تاسقای در تشنگان شویم
در طالع نگون شده ناچار آتش است
درشعله های آتش بیگانه سوختن
دانی! خطاست؟ عاقبت کار آتش است؟
ققنوس وار دل به دل شعله می زنم
برفرق عاشقان علمدار آتش است
18 اكتوبر 2005