داود درياباری
داود درياباری
تــرانه
کو،خانه؟ که گويمت:خرابش، کردی
کو، سينه؟ که گويمت:کبابش، کردی،
ما، را نه دلی، نه کلبه ی و نه کسی،
آهی نفسی بُدم که ، آبش کردی!
دردت نه چنان که بی تو، درمان شوم.
کئنجی نه که از غم تو، پنهان شوم.
چون قلعه پير، رفته از خاطره ها،
ترسم که بدست باد، ويران شوم!
کو؟ خاطره ی که چلچراغ تو، نبود.
کو؟ آن نفسی که در ئسراغ تو، نبود.
در سر اگرم، هوای راغ تو، نبود
بر،لاله ی دل، نشسته داغ تو، نبود!
کو؟ آن نفسی که از تو، ما- دم، نزديم
آرامش زنده گانی بر، غم - نزديم!
گفثی: چو، بهارسبزـ سبز ميآيی...
صد فصل گذشت، مژه برهم، نزديم!
از خجلت آنکه هيچ، موزون نشدم!
يک جو، ز سر ندامت افزون نشدم
شب شرم ستاره هات پنهانم کرد
صبح از رخ آفتاب، بيرون نشدم!
آنانکه گمان کفر خويم کنند
هرکاری بکار، آبرويم کنند
صد تهمت و افترا ببستند- بمن
ايکاش که با تو روبرويم کنند!