حکايت
یک حکایت گر کنم از روزگـــــــار
ماند بعد از مرگ شــــــــاید یادگــارا
یادگار بس غم انگیز و ســـــــــــــیاه
لیک پندارش تو یکسر معمـــــــــــا
شامگاهان بود عیـــــد قـــــــــــربان
مردمان ازخوشی در فکر طعــــــام
کس نه فکری داشت گوید من کی ام
نه که موجود حقیر یا بنـــــــــــده ام
از قضا چشمم به یک مرد جــــوان
از برای لقمه نانی شد فغـــــــــــــان
اشکهایش زیر نور مهتــــــــــــــاب
گوهر اسا بود لیکن بی شــــــــــباب
میکرد نجوا زیر لب از زندگــــــــی
زنده گی در بنده گی شرمنده گـــــی
ای خدا! دادی به من تو زنده گـــــــی
زنده گی در قید بند بنــــــــده گـــــــی
چون که موجود مکمل هم منـــــــم
لیک باز هم دست بر گردن مـــــنم
من که مــــرد کار بهـــــــــــــر ملت ام
این چه سان است زنده گی پر منت ام
روز و شب را در پی کـــاری
چو هیچ
عید و نوروز و سرور را هیچ هیـــچ
ناگاه مرد جوان قد بلنــــــــــــــــــــــد
گفت بر من از خجالت ســــــر به تن
ای تو ای خواهــــــــر!عزیز هموطن
کمکی گر از برای خـــــیر ســـــــــر
کودکانم بهر طعام شامگــــــــــــــــاه
در هراسم ای برادر ! چشــم بر راه
اشک ها جاری شــــــــــد باران سا
از برای بـــــــــنده گی در زاد گــــاه
این زمان بنــــــده گی شـــرمنده
گی
کی به اتمام میرسد ...آزاده گــــــی
حقجوقلبش شکست از درد هــــــــا
این حقیقت است نه حکایـت به مــا
نوشته شده در 17.2.1376