سميع رفيع
سمیع « رفیع »
آرزو
مــــــــرا به طـــــرف گلستان خود بیا و ببر
مـــرا به روضهء رضوان خـــــود بیا و ببر
زبان مـــــــرغ دل بی نوا چـــــــو میدانی!
مــــرا به ملک سلیــــمان خـــــود بیا و ببر
دلــــــم ز ظلمت و بی مهری فلک بشکست
مـــــرا به مهر درخشــــان خـــود بیا و ببر
مـــــرا تو سـرمه بکش کارد بر گـلو بگذار
به روز عید به قــــــــربان خــود بیا و ببر
بیا به این دل ویران من قــــــــــــراری ده
به زير رحــمت باران خـــــــــود بيا و ببر
بمن مگــــــــو کـــــه می آیی و یا نمی آیی
مرا شبی چو غلامـــــــــــان خود بیا و ببر
ترا قسم به غزل هـــــــــای عاشقانه ء من
مرا به حــــــرمت سبحان خـــــود بیا و ببر
بیا بیا که تو صـــــیاد و من شــــــکار توام
به نوک نیزه ی مژگان خـــــــود بیا و ببر
چو دوزخ است مرا خــانه بی هوای رخت
دمی به گــــــــوشه ی ایوان خود بیا وببر
خزان عمر مــــــــــــــرا مژدهء جوانه بده
به فصل سبز بهــــــــــــاران خود بيا و ببر
چو یخ مقــــــــابل خود قطره قطره آبم کن
طواف چشمه ی چشمان خــــــود بیا وببر
از این حوالی وآزادگی گـــــرفته دلــــــــم
به بند زلف و به زندان خـــــــود بیا وببر
تو ای ســــتارهء زیبا و آرزوی « رفیع »
مرا به شهر بدخشـــــان خــــــود بیا و ببر
اميد وار
مرا به عشق تو اميـــــــــــدوار مي سازند
مرا به كـــــــوي تو چابك سوار مي سازند
مــــــــرا براي دو چشمان پاك و معصومت
نيايـش دل شـــــــــب زنـــده دار مي سازند
مــــــــــرا ببوي خوش ِ زلف عنبر افشانت
در آرزوي تو گـــــــــرد و غبار مي سازند
براي ديدن رويت كه عقل چاكـــــــر اوست
تمام عمر، مـــــــــــرا روزه دار مي سازند
بجز خيال تو در خاطــــــــرم خيالي نيست
بدان خيال كه تو داني دُچــــــار مي سازند
جز آستان تو اي دوست تكيه گاهي نيست
ندانم از چــه مـــــــــــرا انتظار مي سازند
كنون كه جايگه ات در دل اسير من است
ز دير و كعبه چه بي بند و بار مي سازند
بيا كه لايق بزمش شـــدي « رفيع » آخر
ترا بوقت ســــــــحر جان نثار مي سازند
زلف پريشان
شب را بياد زلف پريشــــان ســـــحر كنم
از آه و نالــــــه خلق خـــــــدا را خبر كنم
خاكت شـــــوم كه زلف تو دارد حـــكايتي
روزي رسد كه دست بر آن شكوه گر كنم
از عمر هــــــــــر چه مانده بكام دل آورم
در گلشن وصــــــــــال تو خواهم ثمر كنم
چــــون لحظه لحظه در تو پديدار ميشوم
پس خويش را بسوي تو بي پا و سر كنم
دارم هــــــوس كه اين دل ديوانه را مگر
روزي به سيل اشك و دعــــــا معتبر كنم
بويت معطر است ز صــــد گلشن بهشت
زيبد كه كام جان به هــــــوايت شكر كنم
گـــــــر صبحدم سري ز گريبان برآوري
با تير هـــــــــر نگاه تو جان را سپر كنم
تا زآتش فراق تو گـــردد « رفيع » رها
در جلـــوه گاه معني يي حسنت هنر كنم
05.09.2005