فریبکار
ِغافل
روسپیانِ روی زمین،
به تو لعنت خواهند گفت،
که چه بی باکانه
چه سبک
وچه ارزان
به هرتر دامن
تن دادی.
وقتی که حرام شدی ،
فروهر های نیا کانت،
که تو به آنان
می بالی
به تو روی نخواهند داد؛
که تو ننگی.
فرشتگان،
که تو چهره ی آنها را بخود گرفته ی،
برای روح نا پاکت
رحمت نخواهند جست؛
که تو رانده ی درگاهی.
زمین خدا ،
که تو بر آن قدم بر می داری
دیگر تاب گامهایت را ندارد؛
ذرات این خاک پاک
تک تک
از نفرت از تو
فریاد می زنند،
که تو ناپاکی.
چشمانت،
که از فرط گناه
دیگر شرم را نمی شناسند،
شباهنگام
که به ستارگان می نگرند،
این آفریدگان زیبای خدا
چنان به خشم در می آیند،
که از چشمک زدن می مانند.
شب پره های مشتاق،
که روزی
مرا مست دیدار تو میکردند،
از پر زدن مانده اند
وشوق،
در دل من مرده است؛
نه شراب عشقیست که مرا نشه کند
نه احساس راستینی که به وجدم آرد.
چه بی شرمانه
پیش آمدی
و چه فضاحت بار
پس رفتی؛
تو نه آنچنان بودی که پنداشتم،
ونه چنانی که پنداری!
برو بمیر !
زمین اما،
تن پلیدت را در خود جای نخواهد داد
و فرشتگان،
روح نا پاکت را با خود نخواهند برد.
لندن ، بیست وچهارم
اگست 2005 میلادی - دوم شهریور 1384 خورشیدی.