داود درياباری
داود درياباری
دو سروده
تا، بوی تو درکوچه ی سرد نفس، آمد
جان از بدنم رفت ولی، باز پس آمد
جبریل قدمهای تو و خانه ی تاریک
چیزی بفروزید که، خوش بازرس،آمد
صد سال پریشانی و صدسال دویدن
تا آنکه ازین دشت نوای جرس، آمد
ما را چه هوای به سر و شور به دل بود
کاین سینه بهر حاثه در تیر رس آمد
هر شاخه که مرغ نگهم تکیه بر او کرد
از شرفه ی برگا ش، هوای قفس آمد
هر لحظه ازین درگه به آن درگه دویدیم
یک دست نبگشاد در ـ ی را، که کس آمد
با رود چو از داغ تو گفتیم بخشکید
تنها دل ما بود که با درد بس آمد
*******
اگرچه؛ معبد جان تازه، ازحضور، نشد
اگرچه؛ ساعت بیداری ام، به شور نشد
اما؛ چنان به نظر داغ، آمد- آمد، توست
که لحظه ی نگهم، از دریچه دور، نشد .!
به هرتکانه، گمان می برم، به کوچه تویی
چه خوابها، که به بیداری ام، عبورنشد!
چه درشگفتم، ازین دل که، ماجرای ترا،
کشید و خامشی بگزید، ناصبور نشد.!
بیا که، سینه ی نازای ابرهای سیاه
خجسته با نفس آذرخش و نور، نشد
بمان، بخاطردلخستگی- کبوتر و باد
بخوان، که بی نفست گرم، این تنور نشد
بمان؛ چو حسرت سبزهمیشه، در نگهم
یگانه- ثروت- آبایی ام، که- چور- نشد!