امام عبادی
امام عبادی
بخاطر نبود ليلا
گفته اند:
وقتی ليلی را
ساربانان
از پيش چشمان قيس بردند
او از همه بريد
سر به کوه زد
و به صحرا خزيد
ليلی، ليلی گفت و ديوانه شد
مجنون شد و از عقل بيگانه شد
و شهرت مجنون هم
بعد از نبود ليلی شد
چون سمبول پايداری
چون دژ استواری
در وفاداری،
ودر عشق.
و قصه ش تا اين زمانه
افسانه شد.
***
و ترا هم ای ليلای شاعر!
که تازه به آسمانها
و به بهشت خدا
برده اند.
با کوله باری مملو:
از شعر و هنرت،
قلم و دفترت،
با عالمی احساس درونی د گر
گفته و ناگفتنت
از درد های وطنت
از ويرانی تاکستانهاش
چمن و سبزه و باغهاش
از شکست آسمايی در غم کابل
از خرابی ديوار ها
و کوچه، کوچه های کابل
از خون آدم ها
از خاکستر خانه ها
که همه هستند ماندگار
از انعکاس ظلم ستمگران عصر ما
در هر شعر و هنر دفترت،
و در رگ، رگ پيکرت
از شنيدن مرگ تو،
پرپر شدن گلبرگ تو،
دوستان شعر تو
و هنر تو،
مويه می کنند...
و " شــبانه " در خواب
ناله می کنند...
و از تو چه پنهان ليلا،
ای غزل سرای نامراد!
بعضی مردان شاعر
دراين غربت سرا هم
دزدانه اشک می ريزند
و گيريه می کنند...
در مرگ تو.
***
ببين ليلا!
بخواب آرام ليلا!
که دوستداران شعر تو
پاسداران هنر تو
در نبود تو
چه زود مجنون و ديوانه شدند...
هالند.