افران بدخشانی
افران بدخشانی
دوش با دخترک زیبای
هوشمندی، صنمی، لاله رخی، رعنایی
که به جوی تن او بجز از خون خرد
خون آزادی و مهر ، راه پیمای نبو
سخنی داشتمی
گفتمش ایکه کنون دخترک رعنایی
وتو فردا که به دل بردن خود یکتایی
و سرانجام زهرچیزوهمه زیبایی
به من ا ز برگ گلستان امیدت سخن اغاز نما
اوکه در هر نفسش موج هزاران ارمان
او که در هر نگهش ناز هزاران گلشن
او که در کنج دلش بزم هزاران خورشید
اوکه در حنجره ا ش ساز هزاران نی زار
خانمان ساخته بود
سخن اغاز نمود
گفت در گلشن امید م من
طرح یک عالم نو
طرح یک راه نوین
طرح یک خالق زن ریخته ام
تا توانم که من این چرخ خشن پرور را
مهر ورزیدن وعشق اموزم
که درین دیرکهن
سخن از عشق حرام است گفتن
اروز، کفر بود داشتنش
سرو آواز نمودن ناقص
من که یک عاشق زار
من که یک بحری ز ارمان و امید
من که پر جوش تراز صد نی زار
من ضعیفه
من سیاه سر
من که یک ناقص عقل!
کی توانم ؟ سخن آغاز کنم؟
کی توانم، کی توانم....؟
سخن آغاز کنم؟
*****
ای نیستان های سر تا پا خروش
از چه خاموشید؟
سرمه جز یک گرد نیست
موج آواز شما صد کوه بر جا را
موج آواز شما صد سنگ خارا را
قفل ها را، دام ها را، بند ها را
گرد سازد، باد سازد
از چه درخوفید؟
ای نیستان های سرتا پا خروش
سرمه جز یک گرد نیست
ناله باید
شور باید
حنجر این فطرت در بند را صد پاره باید کرد
نی برای شور و آواز است
ورنه کاهیست هرزه بر رخسار دیواری
*****
بود آیا که بهاری آید
بود آیا که بهاری آید
نه بهاری پر مهر
نه بهاری سر سبز
نه بهاریکه به نرما و نسیم
پیکر خسته منقار به غفلت ببرد
بود آیا که بهاری آید
خشم آلوده و قهر
بدرد سینه سرسبز چمن
مژده ی رنگ دهد
مژده ی شور دهد
مژده ی ناله دهد
پیکر خسته منقار به غفلت شده را
بود آیا که بهاری آید؟
*****