سيد فريدون ابراهيمی
سید فریدون ابراهیمی
و نام دیگرم بدبختی ست
جغرافیای نامرد را نخواهم زیست
که من از تبار تیره روزگارانم
ونام دیگرم بدبختی ست
چشم هایت زادگاه طوفانهاست
نامت تفسیر جوانمرگیست
دستهایت سپیده یست
که سیر سرگردانی های من از آنجا آغاز میگردد
ونگاهت دریایست
که در آن سفینهء عشق های از یاد رفتهء من
لنگر انداخته اند.
پسران نامراد دشت
فردا را بنام نامی تو فال میگیرند
وبه نیت هبوط ناگهانیت
دوشیزه گان دهکده زلف جودی می بندند.
خاطرهء خون تلخ و سیاه سپاهیان گمنام
در سنگنایی دره تکرار میگردد
ای پاسدار شرف و عزت
ای حشمت کوه
دره بانان خسته اند
آنکه گیسوانش در باد پریشان میشود
منظرهء چشمبراهی بوسهء شهوانیی نیست
جان بلب رسیدهء قلندرانیست
که آسمان را در جدال اند
اینجا نسبنامهء هر لبخند
به زخمی منتهی ست
ای یاد گار شریف امام
ای سپهبد
ای آزادی
دره بانان خسته اند
باری دستی برافشان
به خدا بعد هزار بار مردن
هنوز جانی برای فدا کردن دارم.
جولای دو هزار و پنج
پیشاور