از شهر مان هوای وفا كوچ كرده است
از
سينه ها خلوص و صفاك وچ كرده است
رنگ خزان گرفته رخ شاد مردمان
يعنی كه خنده از لب ما كوچ كرده است
لطفی ز بارگاهی خدا هم نميشود
گويا كرم ز عرش خدا كوچ كرده است
در سينه آتشست و توان بيان نيست
فريادم از گلو به كجا كوچ كرده است؟
از اين قبيله رسم و رواج سلام رفت
هر آنچه بود غير بلا كوچ كرده است
يار قديم، بی آنكه بگويد خدا حافظ
در سرزمين فاصله ها كوچ كرده است