رفعت حسينی
رفعت حسينی
... تا دشتهای دور
وحشی من !
کبوتر چاهی!
در متن خسته گی من
در عمق سطر های رحلت پرواز
صد خيل
واژه های پر شکسته
فتاده.
* * *
تا دشت های دور
باخود
برگير شان
کبوتر چاهی!
* * *
آنگاه
آنجا
بسپارشان به باد
ـ زان بادهای مثل دلت
وحشی.
* * *
آنگاه
شايد
مثل صدای سرکش بالت
آزاد
بالی زنم
به ذوق
با حال و در هوايی!!
------------------------------
راه
بدون اينکه بگويم
تو ، نيز
می دانی!
* * *
تو، نيز
می دانی :
ـ که نور چراغی شکسته
نيست
صبح بهار!
ـ که اشک و درد و جنون
از تبار انسانند!
ـ که در سپاس گفتن لب های سرخ شياطين
هميشه
حيله نهفته ست!
ـ که دفن کردن خشم و ستيزه
گاه
راه خوبی
نيست!
ـ که نور و سبزه و باران
و بال و فضا
جان عشق آدمی اند!
ـ که آشنايی يک دل
بزرگ موهبتی
چون گشودن بالست
سوی لانهء اوج!
ـ و در سکوت، شکستن
نه راه مردانست!!
* * *
تو
نيز
می دانی
بدون اينکه بگويم.