عزيز عليزاده
عزيز عليزاده
در کام هــستی
ریشه ام میلرزد از وزش باد
چه تلخ گشته، سرچشمه وجود من
چه بد پوسیده، دریچه امید من
چه سخت بدگمان شده، اندیشه بمن
چه حریسانه
پرتگاه نیستی
میخواند مرا به آغوش خویش,
چه لبخند منهوسی دارد بلب
و میگوید:
اینجا است راه نجات تو از زندکی.
و لی من :
دور از خوشه چینی نور
عقب پنجره های چون قفس
با بالهای شکسته،
وچهره رنجور وزرد،
به آرزوی نا امیدی ها
در انتظار طوفانی خشمگین
مینگرم خیره، بسوی تاریکی ها
ودست های ناتوان من،
ناخن زده اند بر پنجره ها.
چه تاریک و قیر گون است پگاه من
چه خشکیده است پهنای خیال من
درچادر غم کشیده خورشید چهره اش
و تنها
به آنسوی در یا ها
بر کرانه های خوشبختی
میفروشد ناز خویش.
در حراسم از این تاریکی،
برای نجاتم از وحشت شب
میبندم چشمان خویش،
مینشینم بر زورق خیال
و پارو زنان میلغزم بسوی پوچی ها
به عزم شبیخون
برخوشبختی ها
به آنسوی کرانه ها.
تا رقم زنم بر اسطوره ها
ارمغانی !
از یک دل شکسته
از یک یاس سپید
22 می 2005 دنمارک
چند دو بيتی
درین غربت سرا, بیمار و زارم به کنج بیکسی, زار و نزارم
بیا جانـا شبی حال دلـم پـرس دمی تسکین شود درد هزارم
******
درین غربت سرا گم کرده خانه غم مارا در اینجا کس ندانه
اگر دوستی بیاید پیش رویم کشم آهــی زبیــداد زمــانه
******
درین غربت سرا اشکی بریزم زنم خنجر به قلب پرستیزم
اگر روزی ببینم شام هرات کنم سجده تو را, یار عزیزم
******
جهان را یخ گرفت از آه سردم زمین لرزید ازاین فریاد و دردم
در اینجا در مزار بیکسی ها همیشه گریه کردم گریه کردم
******
اگر این شب تار پایان داشتی کسی را درد من بریان داشتی
می کردم مناجات پیش خدایم دوچشم پرحسرتم گریان داشتی
******
اگر اشکم شود درمان دردم اگرداری نظر بر رنگ زردم
کنم جانم فــدای نام مـیـهن هــمــین فر دا بــسویش باز گردم
******
(شفق از موج دریا میزنه سر) غمم از برج بالا میزنه سر
اگر روزی بیایی در کنارم چمن را گل زیبا میزنه سر
دنمارک