عارف پژمان
عارف پژمان
مادر تو شاهدی
مادر بهار ها زپی هم گريختند
زردی گرفت زنبق ماهی كه داشتی
ديگر به دشت خاطره ام خوشه ای نماند
آتش فتاد بر گل سرخی كه كاشتی
***
مادر، من آن مسافر بيتوشه ام كه شب
توفان خشم رهگذران است خانه ام
مادر چه لذتی است ازين زندگی مرا
مادر چه حاصلی است ازين آب ودانه ام
***
مادر تو شاهدی كه بهاران زندگي
ژوليده موی دانشيان را نواختم
پيرانه سر چه شد كه چو طفل بهانه جو
كيف و كتاب بر در ميخانه باختم
***
مادر اگرچه شهر بخواب است ونسترن
ميترسد از سياهی و از خواب می پرد
شادم ازين فرشته كه آرام وبی خيال
روح مرا سحر به ديار تو می برد