سميع رفيع
رشتهء دل
بــــــــــهارِ رنگ و بویم رونق طاووس ها دارد
تلاش رشتهء دل شـــــــعلهء فــــانوس ها دارد
به هر جا دوست خواهد ساز تسلیم است آهنگم
که شبنم روی گل با آفـــــــتاب محبوس ها دارد
چو مستی رو دهد با نـوک مژگان میکنم کویش
حصول سعی و دانش حالت مــــــایوس ها دارد
غــبار آرزو هـــــــــا میدّرد دامــــــان عــــفت را
شــــــــــــعاری بی نیازی زینت ناموس ها دارد
چه معراج است دل را محو الفت های او گشتن
کتاب و دفتر عشقش دو صــــــد قاموس ها دارد
گل آزادگان بر ســـــــر زن و این باغ روشن کن
سرو برگ اِسارت دولت منحوس هــــــــــا دارد
چو بلــــــبل می سرایی نغمهء اسرار این گلشن
(رفیع) این طرز گفتارت عجب افسوس ها دارد
سمیع (رفیع)
زاهـــد
بال و پر چـــــون برگ گل داميست عنقاي ِ ترا
ســـــاز بي رنگيست آخر بزم ليــــــــــلاي ِ ترا
دل ز خـــــود كامي كجا بيند تپيدن هــاي شوق
بي حضورش نيست ممكن شـوروغوغاي ِ ترا
راحت جـــــان از غبار فقر حــــــــاصل ميشود
اوج ِ اقبال ِ تعـــــــلق ســــــوخت فـــــرداي ِترا
گــــــر طواف دل ميسر نيست اي زاهـــد كنون
ترك نام و ننگ زنجــــيريست مــــــر پاي ِ ترا
عرض ما سازش همان آهنگ دَيرو كعبه است
منـــزل تحقيق اوجي بـــــود رُســــــــواي ِ ترا
محنت مــــــوي سپيد اظـــــــهار خجلت ميكشد
بسكه باغ آورد رنگ و بـــــوي گل هــاي ِ ترا
نيست تدبير دل ديــــــوانه را جــــــز عشق ا و
داغ دل نقشيست پُر كرده ست صــــحراي ِ ترا
همتي گر هست ترك ِ زُهـــد و تقوا كن (رفيع)
اين دل ِ بي نشــــــه گـــــِردابيست درياي ِ ترا
سميع (رفيع)