منير سپاس
منیر سپاس بلخی
این قصیده را به ( بلخ ) مادر شهر ها وفخر شعر فارسی دری اهدا میکنم.
آشیان عشق
آغوش تو آسمان عشــــق است
دشت و دمنت جهان عشق است
نـــــوروز توبا حضــــــــور لاله
زینت گر بوســـــتان عشـق است
چون شعر دری که جاودان اســـت
این بلخ مرا چو جان عشق است
با آنکه بدیـده تــــــــــــیره گی را
نور افگن و سایه بان عشق است
آتشـــکده ات ز کیــش زردُشــــت
یک گوشـــه ز آســتان عشق است
یکســـو به کنار داری (آمـــــــــو)
هم( چشمه شفا) روان عشق است
کوه های فتـــــــــاده در جنوبـــت
در برج فلک عیـــــان عشق است
بر گوش رســـــد رسد مزامیــــــر
لحن توچو از دهان عشــق اســـت
مهر اســــــت به قید کوچه هایـــت
مسکون تو پاســـــبان عشق است
ناقل به در تو گشته ســـــــــــــاکن
این حکمت کاردان عشــــــق است
دل بســــــته شدم به دفتــــــــــر تو
شام وســــــحرت زبان عشق است
آن برج و حصـــار آن عــــــیاران
آیینهء داستــــــان عشـــــق است
پروردهء تو فخور شعر اســــــت
ورد سخنش بیان عشق اســــــت
بانوی ســــخن ســــــــــرای اول
قربانی جاودان عشــــــــق اسـت
از( مولوی )ات دگـــــــرچــه گویم
چون مشعل کاروان عشــق اســـت
شهنامه نخــــست از( دقیقی) است
اُسطورهء قهرمان عشـــــق اســـت
هم بلبل هند ازتــــــــو پیداســـــت
نامش چو( امیر) کان عشق اســت
یک * سید نــــرده بین لیـــــــــــکن
تیری دیگری کمـــــان عشق اســـت
آن خسته *که دُر به سینه اش داشت
از حلقهء دوستـــــــــان عشــق است
آن واصف * خیل ماهـــــــــــرویان
آشــــــفته و مهــربان عشق است
هــــــر نـالهء حامد ت* شنــــــــیدم
بر حنجره اش اذان عشـــق است
شــــــــعرو غـــــــزل ســــخنورانت
در شهر سخن دکان عشق اســــــت
فرهنگ و ادب به تو کـــــــــند ناز
آغاز تواز گمان عشـــــــــــق است
نام تو میان همــــــــــــــزبانان
مشاطه و سر زبان عشق است
در اوج ســــــــفر شنیده ام بلخ
در قافله ساربان عشق اسـت
از گنبد و مــرقــــد ســـخی جان
ماحول تو پرنیـان عشق اســت
خوابیده تـــرا علی به دامــــــان
مردیکه چو صدجهان عشق اسـت
آزرده نرفت از بـــرت کــــــــــــس
دامان تو بازوان عشــــــــق است
گزافه نبود هر چه گفتـــــــــــــــــم
این جادهء رهــــــروان عشق است
القصه منــیر نا توان نیـــــــــــــــــز
دلداده به آشــــــــــــــیان عشق است.
12.2.2005 آلمان
*سید اسماعیل بلخی *مولانا خسته * واصف اشفته باختری*سمیع حامد
آیینه
پاییز خویش را چو بهارینه ام هنــوز
از ریشهء طراوت سبزینه ام هنــوز
در انتظار دیدن خوش قامتی کـــسی
در زیر گرد و خاک چو آیینه ام هنوز
گرچه شغاد چاه به هر گام من کنـــــد
آن رهروم زنور که بی کینه ام هنــوز
اسطوره های کهنه نفس تازه ام کـــند
من دوستدار رستم و تهمینه ام هــنـوز
توسن سـوار خاطرهء کودکی منـــم
با یادهای هر شـب آدینه ام هــــــنوز
با درد های خویش گهی گنگ و بیصدا
یک دفـــــــــتر فتــادهء دیرینه ام هـنوز
با مهر و بی ریا کماکان به کاخ عشق
هم چون نهاد خویش نهادیـــنه ام هنوز
11.01.2005