شهباز ایرج

مى رسد روزى كه مى رقصيم از دنيا برون
مى شود از آستين دوست، دست ما برون

ناحق آن روزى كه بودم كوزه يى در دست او
پيش از آنكه پر شوم برداشت از دريا، برون

رودكىِ عشق تا آموى مويش ياد كرد
آب را ناديده، كردم موزه را از پا برون

اين قدر دانستم از پيدا و پنهان جهان
مى شود پنهان درون تا مى شود پيدا برون

خانقاه عاشقى بسته ست، يا كه باز نيست
بخت من، كه مانده ام اينگونه تا حالا برون

دوستانى داشتم رفتند از دنياى من
باز كن دروازه را كه مانده ام تنها برون

سيب نارس بودم و ناگاه توفانى وزيد
ديد نالايق ترم، افگند از بالا برون

گفت با اين حرف ها كه مى زنى با هوش باش
از گليم خويش كم كم مى كنى پا را برون

نيست اينجا خانه ى تو، بلكه مهمانخانه يى ست
آمدى امروز داخل، مى روى فردا برون