صوفی احمد علی قندهاری

**********

غزل هژدهم

دیوار تن

برو زاهد! نمي دانم شمار سبحه رانی را
مده درد سرم ، بگذار اين افسانه خوانی را

نداری حبّه ای بر کف، چرا از گنج مي لافی؟
نداند بی تجمّل ساز و برگ کامرانی را

به اين يک روز عمر بی ثبات خود چه مي نازی؟
به ارباب بقا دادند عمر جاودانی را

تو مهمان يک دمی اينجا، تغافل پيشگی تا کی؟
ز امواج فنا بشکن حباب زندگانی را

زبان اندر حضورش لال در کامم از آن باشد
نگفتی «رب ارنی» کی شنيدی «لن ترانی» را

اگر چه هيچ در آفاق و انفُس ز ونشان نَبَود
از او اندر دل هر ذرّه می يابم نشانی را

بيندازی ز پا ديوار تن را آن زمان يابی
ببينی سر به مُهر آنجا عيان گنج نهانی را

در آثار و صفات و فعل بي حاصل چه می پيچی؟
کجا داند عزيز مصر، روحانی شبانی را؟

مياور جز حديث غيب مطلق بر زبان احمد
چه ميداند فلاطون خِرَد غيب اللسانی را؟