راحله یار

******

آواره

گفتی که عاقبـت غـمِ دل چاره می شود؟
بـیـجا نـگـو که بـنـدِ دلـم پـاره می شـود

تـلـخـیِ شاعـرانـه از ایـن بـیشتـر مبـاد:
روزی که مـردمِ نگه ات خاره می شود

روزی کـه هـمـتِ قـلمـت بــاد می بـرد
روزی که چاره عاجز وبیچاره می شود

وقتی غــزل به پـشتِ دری در نمی زند
وقـتی که واژه هـیـزمِ کابـاره می شـود

شـعـر از نـگاهِ عـشق غریـبـانـه می فتد
مثلِ دلِ شـکـسته ای بـیـکـاره می شـود

ایـن شـعـر ها به دردِ دلِ من نمی خورد
این ها شعار هاست که خمپاره می شود

ای عـشـق ای رفـیـقِ دلِ دردمـنـدِ من!
شاعـر دوباره دورتـر آواره می شـود…

———

تـو چـه اسـتاده به چشم تـرمن زل زده ای؟

بـاد می رقـصـد و رقـصـیده شـرر می آرد
بــوی دل، بـوی تــن وبـوی جـگــر می آرد

دود سـرکـرده و از مــرگ سـخـن مـی رانـد
دل بـــارانـــی ام از کـــوره بـــدر مـی آرد

آه از ایـن شـیـوه ی آلــوده ی دامـان هــوا
لانـه ی مــرغ گـرفـتـار بــه ســـر مـــی آرد

وای بــرجـان کـبـوتـرکه تن غرقه به خون
خــبــرسـوخــتـن مـرغ سـحر مـی آرد

کـاروان بـشـری از پـی نـابـودی خـویـش
چــقــدر تـنـد و چـه پـیـوستـه خـطـرمی آرد

تـو چـه اسـتاده به چشم تـرمن زل زده ای؟
نـــفــس بـاد نـگـر! آتــش و پـــر مـی آرد

هـیـچ کـس نـیست ببندد ره سرقافله را ؟
کاروانی که فــقـط داس وتـبـر می آرد