رفعت حسینی

شیوهء نبرد

به همدمی بیکرانگی معرفت

ز راه های سرمدی گذر نموده ام.

)))

و آنگهی که بر صلیب بوده شعرِ من

تپش تپش خزیده ام

ز محنتی چشیده ام

و آشیانه های من

به اختیارِ باد بوده است .

)))

زآنکــه تــَرک ِ دِین ِروشـنـایـیْ دروغْ گفته است ، واقفم

و

از بقای غم ومدوجذرآن.

)))

من ازخروشِ راهْ بُرده درنــــَـبــَـرد

و بوی دلپذیرِ رشقه زار

زخویش می روم.

)))

چه یاد ها

چه یاد ها زسرزمینِ تاک ته نشین شده ست دررگ و پی ام

و عهدِ من

و خاک و آب و تاک بوده اینکه مِهررا

نگاهبان و همسفر شوم .

)))

چی شد

که روزگار

سوگوار گشت؟

چرا غرورکوچ کـرد؟

زچی دروغ شد پدید ؟

)))

پُـلی که بین آینه و دل قرار داشت

ز یورشی ، ز سیلِ سرکشیْ ، شکست

و رودِ آفرینشْ ، انجماد را ، ببرگرفت.

)))

ز بود و باشِ اضطراب می رسد نوا :

چی شد ؟

کجاست شهر من ؟

چی شد ؟

کجاست شهرِکودکی من ؟

چی شد ؟

کجاست شهرِ زندگی من ؟

شراره می کشد

هنوز

آتشش؟

شراره می کشد هنوز ؟

)))

کتـابِ رزم وخشم را مرورکرده ام

ز واژه های دفتریْ بنام داد ، نیز ، آگهم

وآتشِ مهیبِ جنگلِ بدرود را چشیده ام.

)))

وسهم ما :

پنجره ست .

…

نگاه کن

نگاه کن به پنجره

پنجره

و پنجره

و پنجره .

…

چه تیره است شب

– از ورای پنجره

و دلگرفته است روز

– از ورای پنجره

درختها ، همیشه ، خامُش اند

– از ورای پنجره

و یک پرنده می پرد به سوی هیچ

– از ورای پنجره

و شعر نیست

در کجا و ناکجا

– از ورای پنجره

و از دیارِ یار نامه یی نمی رسد

– از ورای پنجره

و رهروانِ کوچه چوبی اند

-از ورای پنجره .

)))

نه ، برتر است ،

همنوای آفتاب زندگی کنیم .

)))

چی گونه

می توان سیاقِ پَـر کشیدنِ عقاب

وشیوهء نبرد را فرا گرفت ؟

که آن بقا و سر بلند ی است

و این

غریوِ بودنست

سرکشیدنست  .

)))

ز بعدِ این زمانِ بی سلامتی جان ودل

– سیاه دل و دیر پا –

به راه و گام فکر می کنم

و این تلاشِ استوار

مرا

به یادِ

آبی بلندِ اوج میبرد .

)))

به اوج ، می شود ، که پُشت کرد ؟

می توان

که آبیّ زلالِ اوج را

ز یاد برد ؟

نمی شود !

نمی توان !

تمامِ زندگیست :

اوج

تمامِ زندگیست :

بال و پر زدن

به سوی

اوج.

(((

و فصلِ نکبتیست

دورهء زوالِ سرزمین و مردمی !

دوهزاروهژده

آلمان