استاد لایق شیرعلیشاعر تاجیکستان

کُشید این زمانه را که می کُشد ترانه را
درون چشم می­کُشد نگاه شاعرانه را

زمانه­ ی هرینه ­ای چو کفش سیر پینه­ ای
به پینه­ ای نمی­خرد نبوغ جاودانه را

نکاشته قلمچه­ ی قلم قلم همی کند
به دست صد تبر زنی درخت پرجوانه را

ز جهل نیزه می­کشد به تیغ چشم آفتاب
به بیضه حبس می­کند همای آشیانه را

به نام خلق کشته شد امید و آرمان خلق
ز نام خلق بافته هزار و یک بهانه را

چو زادبوم آن یکی دهی است مثل چشم بوم
به چشم بوم بنگرد جهان بی­کرانه را

یکی سفال پاره­ای به خم زر رسیده است
یکی زغال پاره­ای گرفته صد خزانه را

من از طلیعه­ ی سحر پیام ­آورم، ولی
زمان من نمی­خرد طلیعه­ ی زمانه را

الا زمان منجمد! تو دست کم خلل مده
منِ به سوی جاودان به لب غزل روانه را