رفعت حسینی

شعری برتر

با حزب خلق و«تنظیم های جهاداسلامی »افغانستان ، میانهٔ دلپذیری ،هیچگاهی، نداشته ام. ونیزباشعر های مدحی برای زراندوزی دروصف امیروشاه وسروده های دینی وسیاسی ،درستایش بزرگ ساخته شدگان سیاست وایدیالوژی ومذهب ،ویا درپرستش مسکووکربلاومکه وواشنگتن ومدینه .

مگرشعر«شبستان قبرها»ی بارق شفیعی را ،یکی از برترین سرودها،درهمهء سده هاییکه شعردرلسان پارسی ، درجاهای گونه گون زندگی نموده است،می شمرم.

این شعربارق شفیعی، آیینهء بی همانند وتمام نماییست درشعرپارسی ،ازنحوه وژرفنای هولناک ووحشتبار ِ بودباش باشندگان سرزمین مصیبت یعنی افعانستان وشیوه های اندیشیدن وجنبیدن آنان.

وبهیچوجهی ،تنها، زندگی امروزین مردم افغانستان ، دران جلوه گرنیست. در«شبستان قبرها»، واقعیت درپیرامون این کشور، درهمه زمانها وفرصت ها ، هویدا ونمایان میباشد.حقیقت گذشته هاوکنونی.

این سرودهء بارق شفیعی ، هرچندهمانند زندگی آدم های افغانستان ، ناگواروتلخ است، مگردستاوردیست خجسته برای پاسداری ازفرهنگ شایسته انسانی در تأریخ ادبیات افغانستان وهم در شعرپارسی.

نام محمد حسن بارق شفیعی ، که یکی از بنیان گذاران ِاساسی شعرنوپارسی در افغانستان نیزهست ، باآن ،ماندگار خواهد ماند.

برین سروده، فضل احمد زکریا «نینواز» آهنگی ،درنخستین وقتهای دهه پنجاه ، کمپوز نموده بود.

من این آهنگ نینواز را به آواز خود وی ، دراوایل دهه پنجاه ، شبی درخانه سلطان احمد کوکچه ، درکابل ،شنیده بودم.

آن کمپوزنینوازرابه صدای آقای نجیب صدیقی درلینک زیرین میتوانید بشنوید .ولی این بار صدیقی سرودهء دگری را میخواند:

عکس: برگرفته شده از صفحۀ بی بی سی

شبستان قبر ها

بارق شفیعی

ای دل خموش باش

کمتر به سینه زن

آهسته تر بتپ که محیط تو کوچک ا ست

گیرم قفس شکست،

پروازگاه کو؟

ایجا فضا کثیف تر از سینه ها بود.

٭٭٭

این نغمه های گرم،

وین ناله های درد

هر چند گرمتر برود بی اثر شود

که این دخمه ایست سرد،

خاموش و بی صدا

افسرده تر ز انجمن مرده ها بود.

٭٭٭

گر در سکوت شب،

با با ل آ تشین،

بی نردبان کاهکشان بی چراغ مه

از چرخ بگذری ،

وز بام عرشیا ن-

پر شور تر فغان کنی پر سوز تر نوا

گر کوه های سخت،

یکسر شوند آ ب،

وان آ بها بخار

وین تیره خاک چشمهء آ تش چو آ فتاب

این زنده مردگان،

چون شعله های سرد،

ا ز پا فتاده اند و نجنبند ز جایها.

٭٭٭

باری مکن خروش

آ رام شو خموش

زین بیشتر روان من بی نوا مسوز

حیف ا ست از چو من

بیهوده سوختن

در بزم مردگان و شبستان قبر ها

/ ۱۳۳۶/