صوفی احمد علی قندهاری

غزل دهم

سين ياسين

فراموشی مقام خاص باشد اهل تمکين را
به سکر و جذب، رنگينی بود ارباب تلوين را

نشان از بی نشان جستن و رای حدّ  ادراک است
نيابد باد پايی روز ميدان اسپ چوبين را

ز شان «لی مع الله» پايۀ «طاها» بود عالی
چه مي داند کسی اسرار گنج سين ياسين را؟

ميان بزم رندان از کنار و گوشه بشنيدم
که حبريل امين واقف نشد تقويم «والتّين» را

خُم وحدت به دور ما به جوش از راز سبحانی
سرت گردم، بچين اي ساقيا! اسباب پيشين را

خلافت در وجود از حضرت ارواح ميباشد
رسولش عشق ابليسش خرد منکر مشو اين را

به خط احسن الحسنای او احمد تماشا کن
ندارد يکسر مویی به خود ايراد تحسين را