(رفعت حسینی)

گــُم شده

خوابِ همیشگی

شعروقصیده های گُمشده درباد

بینندگی تیرهٔ تدبیر

وماندگاری

         درفتنه های جنگل

دردِ بزرگِ سرزمینِ مرا

                      تفسیرمی کند.

برلین

دوهزاروهفده

         ************

تیشه ها و فرهاد ها

من روستایی ام

زان روستا که عدۀ فرهاد های آن

بیشتر از تیشه هاش بود .

( ) ( )

من انتظارِ حادثۀ عشق و مرگ را عمری کشیده ام

و

    دردِ کاملم

                آشفتۀ تمام .

( ) ( )

بسیارسال رفت مگر تا هنوزهم

سوی نشیبِ منتظرِ باد

من اولین مسافر کشتی آتشم

و اولین کسی که به خود گفت :

                                  «بدرود! »

برلین ،

دسمبردوهزارونُه