بازهم کودک کشی و ويرانگری 

 

اين بار دوم است که از آسمان بلا می بارد و سنگ حادثه کودکان معصوم و مظلوم روستايی را در دهات  وطن ما به خاک و خون می غلتاند.

قراريکه همگان ميدانند در عرض دو هفته طياره های نيرو های امريکايی  که ماموريت شانرا نابود ساختن تروريزم، حفظ صلح و اعادهء ثبات در افغانستان اعلام کرده اند بم های شانرا بر سر فقيرترين، بينواترين و بی دفاع ترين جماعت جامعهء ما فرو می ريزند و مرتکب گناهی نابخشودنی می شوند.

مقامات رسمی امريکايی و افغان و سازمان ملل متحد همه اظهار تأسف کرده اند و آنرا قتلی غير عمد ناميده اند. مگر فقط با ابراز تأسف! می توان اين مصيبت بزرگ را جبران کرد و تلافی مافات نمود؟

نخستين باری که طيارات امريکايی بم های شانرا بر سر شرکت کنندگان يک عروسی فروريختند تنها با ابراز تأسف اکتفا کردند و اعلام نمودند که اشتباهاً پيلوت، قريه ای را بمباران کرده و تجمع مردم در آن روستا را حضور جنگجويان طالب گمان برده است.

همچنين آنها پرداخت خونبها! را طفره رفتند و گفتند که در آينده در عمران آن منطقه سهم خواهند گرفت. اين طرز برخورد با فاجعه، ياد آور مثل معروفيست که: بُزک بُزک نمير که جَوِ لغمان ميرسه!!

اعتقاد ما اين است که هم دولت «بوش» و هم سربازانش در افغانستان و عراق از فرط غرور دست به اعمال بی ملاحظه می زنند و در ازای يک دشمن احتمالی يا واقعی روستا يا محله ای را ويران می کنند.

حد اقل ما به ازای چنين رفتاری، پرداخت خونبها و جبران خسارت است. بايد مقامات حکومت انتقالی و نماينده سازمان ملل «لخضر ابراهيمی» بيش از حد معمول در مقام استيفای حقوق مردم زيان رسيده تلاش ورزند تا اعادهء حيثيت نمايند.

 

کلوب قلم افغانها در استکلهم

۱٢  دسامبر ٢۰۰۳ 

 

 صفحهء قبل