حميرا نکهت دستگيرزاده
حميرا نکهت دستگيرزاده
راز آفرينش
قرار بود از اول که یاورت باشم
به گاه یکه شدن ها ت در برت باشم
قرار بود ز پهلوی تو بریده شوم
که تا چو آیینه ی در برابرت باشم
قرار بود صدای ترا شوم پژواک
چو دل برای تو دادند دلبرت باشم
قرار بود که همتا ی همدگر باشیم
قرار بود از اول ، برابرت باشم
چگونه شد که قرار نخست رفت از یا د
قرارِِ ِ تازه بر آمد که کمتر ت باشم
چو کشتزار تو باشم چو تو اراده کنی
اسیر حکم تو و نیمِِ ِ کهترت باشم
قرار شد که زحکم تو سر نپیچم من
همیشه حاضر خدمت به محضرت باشم
قرار شد که مرا زیب خانه ات سازی
و من شبانه ترین شعر ِ بستر ت باشم
کجاست قول و قراری که در ازل آمد
که همصدای تو باشم که هم سرت باشم
کجاست قول و قراری که ما لباس همیم
کجاست باور ِ من تا که باورت باشم
قرار بود مگر من همیشه جامه صفت
بریده بر تن تو زیب پیکرت با شم
قرار بود مگر نام من شود تعویض
و با زبونی از آن پس سیه سرت باشم؟
کسی که کـَـند مرا از قبرغه چپ تو
نگفت هیچ که همواره کمترت باشم
نگفت او که مرا ناقص آفریده به عقل
نگفت او که کنیز ِ دم ِ درت باشم
قرار بود که وابسته ای تو باشم من
همیشه مادر و خواهر و دخترت باشم؟
به گاه حمله ء مستی ،بلوغ خواهش تن
پری قاف تو باشم فسونگرت باشم
***
من آنم آن که ترا میوه رهایی داد
و ریشه های ترا با تو آشنایی داد
بچید سرخ ترین سیب * را زباغ خدا
نشان عشق شد و رفت تا سراغ خدا
و سر ِ عشق که در لای بوته ها گم بود؛
امانتی که خدا گفت خاص مردم بود ؛
به دست ِ نازک من کشف شد ، به دست آمد
پرنده بود و به چشم ِ منش نشست آمد
نگه به چشم من و تو از آن فرود آمد
تمام هستی ما عشق را سجود آمد
صدا شدیم و زما کوه استواری یافت
خبر شدیم و ز ما واژه بیقراری یافت
به جستجوی خدا گونگی خویش شدیم
ولی تو بیهده رفتی و ما پریش شدیم
ز عشق بود صدای که یاورت باشم
اگر ز عشق دلت هست دلبرت باشم
گره گره شده این رشته از ازل تا حا ل
به قول ِ ابن فلان و به قال ِ قاله و قال
عجین غلغله های تنیده در هم شد
قرار اول ما بیش شد گهی کم شد
ندید هیچ کسی راز آفرینش را
میان دیده خود امتیاز ِ بینش را
و زن به دیده تو چون خطای خلقت شد
و خرده گیری تو بر خدای عادت شد
خدای من که ز عشق آفریده است مرا
پرستشش چو کنم عشق دیده است مرا
مرا فزون فرشته بیافرید ز عشق
میان خدمت و طاعت خطی کشید زعشق
خدای عشق خدای تمام زیبایی
خدای ناجی تو از هجوم تنهایی
خدای عشق کجا سهو یا خطا دارد
خدای ذهن تو صد عیب هر کجا دارد
قرار او همه از عشق بود و یاری بود
ولی قرار تو پیوند زور و زاری بود
قرار مرد مدارانه ات خدایی نیست
و در قرار تو پیمان همصدایی نیست
مگر نگفت از اول، خلیفه اش باید
که جانشینی او را در ین زمین شاید؟
نخورده ایم فریب درخت و شیطان را
که از زمین خودش ساخت هر دوی مان را
ز عشق بود که او این جهان و عالم ساخت
و مشت ِ خاک ِ زمین را گرفت و آدم ساخت
که در زمین وسیعش دو رهگذر باشیم
میا ن جاده عشقش دو همسفر باشیم
بیا دوباره به آغاز خویش بر گردیم
و در خلیفه شدن یار همدگر گردیم
28/8/2004
هالند
به دوشیزگان هرات
آتش پیرهن
باش تا قصه کنم
که کف دست سحر
کشتزار گِله است
وشکایت ها را
مینویسد خورشید
روی دفترچه ی ابر
شب این شهر شرر می بافد
می دمد تا سحری
پای خورشید پر از آبله است
***
باش تا قصه کنم
دختر ی زلف رها کرده به باد
گل نارنجی آتش به سرش
شرری دور تنش پیراهن
چادرش کو ای وای؟
دخترک مست برون تاخته است۱
تا که را خون دل از دیده روان
خواهد بود"؟۲
شهر پر غلغله است
***
باش با من ای عشق
تا بگویم که دلم میگیرد
زنی از جنس طلوع
وقتی در بستر شب
میمیرد
وقتی انبوه زنان
میگویند
:بهترین چاره ما
حوصله است.
مردی از پشت قرون
سیب سرخی به زمین می فکند
وصدایش لگدیست
روی دلسرخی سیب
مرد آواره !
تمامی زمین
میلرزد
کس نمیخواند در شهر دگر
و اذازلزلت الا رض مگر؟
باری ای عشق بخوان
و اذا زلزلت الا رض .... بخوان
بخدا زلزله است
10/06/2004
حافظ ۱: مست از خانه برون تاخته ای یعنی چه؟
حافظ ۲ : ترک عاشق کش من مست برون شد امروز/ تا که را خون دل از دیده روان خواهد بود