« من گنگ خوابديده و عالم تمام کـــر
من عاجزم ز گفتن و خلق از شنيدنش»
به شاعران افغانستان (گنگان خوابديده)
گـــنگ خوابــديـــده
« ۱ »
ميان آب نوشت و به روی آب بخواند
کسی نمی فهميد
صدايش بود که از قعر چاه می آمد
و تا به سطح زمين می رسيد، می شد دود
به باد می پيوست
به آب می خوابيد
کسی نمی فهميد.
« ٢ »
ستاده بود چو وخشور و کس نمی آمد
که اقتدا بنمايد به سوی شهر ِ خدايش
مقامه داشت به سبزه
و هم قصيده به الفاظ ِ گنگ می آراست
ـ برای سنگ
تتن ــ تتن ــ تن تن
و ما و من، من من
ميان باد نوشت و بروی آب بخواند.
« بشير سخاورز»
از همين قلم:
ــ از تاکستان شمالی تا بودای باميان