سید همایون شاه (عالمی)
دوبیتی ها
من کیستم که فاش بگویم سخن ترا
این ذره در نواست به آمیختن ترا
پیوند ِ ضعف ماست و بگسیختن ترا
با جام خالی ما و کمی ریختن ترا
ای داغ فراق تو چه کردست ز غمها
تا خون برآورده بمژگان شده نمها
در گلخن در حسرتی از آتش وصلست
تقدیر مقدر ننمودست رقمها
حاجیا ناحق مرو در خانه ها
از حرم کم گوی آن افسانه ها
نیست مستی بی می و پیمانه ها
کی رسد هُشیار بر دیوانه ها
ای مهربان ز خُلق کریمت سخن خوشست
در وصف نامهای تو ورد دهن خوشست
اعضای هر بدن ز اطاعت برقص شد
در سجده های شکر و قناعت بدن خوشست
دید تلخی گرچه احمد از جهان خندان برفت
عاشقی محبوب جانان را بدید از جان برفت
آب چشم ِ امت ِ او گر پشیمانی نمود
آن شفیعِ حشر پیمان کرده در میدان برفت
در معبر ِ ما خوب و بدی پُر خطری داشت
حیرت ز خرد بیشترک رهگذری داشت
هُشیار گذشتیم بیاد ِ رخ ِ دلدار
هر چند هوس حاصل ِ دیوانه گری داشت
ای خوبترین خوب، جهان از تو چه زیباست
هر ظاهر و هر راز ِ نهان از تو چه زیباست
با تو اگرم بود مرا روح به فرحست
آتشکده و دیرو مغان از تو چه زیباست
آمد و رفت ِ تحیر سیر گردون میکند
گاه عاقل میشود گه کار مجنون میکند
تا سر ِ نخ گم شود در روزگار ِ زندگی
حیرت از تن جان ما را برده بیرون میکند
ابر کمند ِ سرو قد ِ لبشکر چه شد
گیسو سیاه ِ سیمتن ِ عشوه گر چه شد
نازک مزاج شوخ سخن با دهان تنگ
لبخند زد ز شوخی و امّا دگر چه شد
یا ذولجلال در همه احوال الخبیر
یا قایم و قیوم تویی مالک و بصیر
مارا نبُرد ظاهر تقوا بروشنی
زآن یک نگاه ِ عشق شود قلب ما منیر
ای بشور انداخته دلهای مردم هر کنار
در تنور افروخته اجساد ِ عشاق خمار
روزن ِ وصلت میسر ناشده لب ها بشور
گلشن ِ حسنت خزان گلبن نموده چون بهار
مدعی خندید بر من کای نبودی در نماز
تا بمسجد نآمدی نا کردۀ راز و نیاز
گفتمش جان برادر عذرِ ما را خود بساز
تا حساب وقت کرده حیرتم در اهتزاز
بنمای راه نیک که مایان غلط رَویم
گم کرده ایم راه و نمایان غلط رویم
از دست مدعی که بما درس جبر داد
شد طره های ما که پریشان غلط رویم
دوش پیکی را گرفتم تا بیادت سر کنم
روزگار ِ مدعی را حالت ِ محشر کنم
ذوق وصل ِ عارض تو در دلم دیگر کنم
کارگاه ِ فکر خود را بی سر و بی در کنم
عشق آمد در دل و منهم قدم برداشتم
پس قدمها را براه ِ پیچ و خم برداشتم
یک لبی خندیدم از لبخند ِ خوشروی ِ شریر
بعد ِ آن دایم ز چشمم اشک و نم برداشتم
ناخواسته مدیون ز احسان ِ تو هستیم
با اندکی ادراک که حیران ِ تو هستیم
در قلّت ِ عرفان بجولان ِ دلم بین
بستیم در ِ دیر بفرمان ِ تو هستیم
یا الهی از پی ِ حیرت بدامی سوختم
پخته شد عمرم ولیکن همچو خامی سوختم
نیست ما را تاب فرقت در حیات بیکسی
اشک شمع ِ انجمن شد با دوامی سوختم
ما کجا اندر بیان ِ وصف تو ارزنده ایم
ماسوای ِ لطف تو در زندگی بازنده ایم
جسم ِ بیجانرا ز لطفت روح با جان میدهی
مُرده بیتو هر کجا با یاد تو هم زنده ایم
در جنون ِ عشق دیگر قصد صحرا کرده ام
سنگ صحرا زیر پایم ریگ ِ دریا کرده ام
در چمنزار ِ خیالم جلوۀ حسنش گلست
در خمار ِ چشم ِ مستش دیده بینا کرده ام
نهادم سر بدرگاه ِ تو یزدان
به وردت لب گشودم شُکر گویان
رمید اشکم زدیده گشت نالان
شدم از فرط ضعف ِ عقل حیران
گل از جمال حسن ِ تو زیباست در چمن
دل در هوای عشق به غوغاست در سخن
چشم از نگاه ِ منظرۀ کارگاه ِ چرخ
حیرت نموده بیش دریدست پیرهن
یا الهی سوختم در حرص گریانم مکن
در عروج ساز غفلت مانده حیرانم مکن
پیش ِ دونان در پیی نان چون پریشانم مکن
از کمان ِ جاهلانی تیر بارانم مکن
این جان از حسن دیدم شد تماشایی زتو
در تحیر خیره گشته چشم ِ بینایی ز تو
دل شده دیوانه و سر گشته سودایی زتو
نام و ننگ ما برفته سوی رسوایی زتو
ناتوان گشتم الهی آن توانایی بده
اندرونِ صورت ِ من شکل معنایی بده
تا شوم نادانِ عقل و هر خرد بیرون زنم
در وجود ِ وحدت ِ خود پیک ِ دانایی بده
شد زگیسوی ِ محمد این جهان آراسته
ارغنون ِ دل ز بویش ارمغان آراسته
آتش عشقش بدل ها تا بعرش افروخته
تا ز معراج ِ عظیمش آسمان آراسته
دل نمیگیرد زعشق تو قرارم هیچگاه
جز بیادت نیست دل را هم بشام و هم پگاه
چشم ِ حیرت چون عقابی بنگرَد درهرنگاه
کوه عصیانم نموده رنگ ِ رخسارم سیاه
ای خاک ضعیف از سخن عشق بفرمای
دل را تو بیاد ِ رخ دلدار بیارای
زآن می که ز هوشم ببرد تا نظر ِ یار
پیوسته شرابی تو به پیمانه بیفزای
چرخ ِ ظالم بر سر ِ ما رقص بیجا میکنی
هر کجا باشد مصیبت رفته پیدا میکنی
راست اندازیم تیر و کج نمایی در هوا
ناروا هر گونه غم را در دل ِ ما میکنی
24 اپریل 2012 م
کرنرزول – کارولینای شمالی
ایالات متحده امریکا
ادبی ـ هنری