عبدالله « وفا » نورستانی

 

وطن در تنور داغ

در حیرتم چسان که ترا خواب برده است ؟!
نی نی نه خواب بلکه ترا آب برده است
غافل ز حال خویش و وطن در تنور داغ
ای وای من که گوهر نا یاب برده است
سلسا ل و شا ما مه و آثار با شکوه
دار و ندار ما همه ؛ سیلا ب برده است
واحسرتا ! که ملک خراسان و آریا ن
سیلا ب برده است و به گرداب برده است
گلهای این دیار همه پا ما ل ظلم گشت
این ظلم و این ستم ز دلم تاب برده است
حقا که آه و نا له و زاری ز حد گذشت
این آه وشور، شکوه به مهتا ب برده است
گفتم که پاسدار ! سلا مت بزی به عمر
دیدی که فرش کهنه ز محراب برده است
کی دیده ام « وفا » و محبت ز روز گار
این مرده زنده گی ز رخم آب برده است

اتریش- ویانا12,02,2012
 

ادبی ـ هنری

صفحه^ء اول