فرید اروند
به سالار سخن
استاد واصف باختری
از خراسانم
ندیده باغچه ها گرمیی حضور ترا
وآفتاب ندارد کمی غرور ترا
ایا پیامبر میلادِ جنگل و باران
که اعتراف نکرده زمان ظهور ترا
مگر که طایفه ام از تبار خفاش است
چه گونه آه! تحمل نکرد نور ترا
من آن مسافر تاریخ ـ از خراسانم ـ
وخوب می شنوم درد ناصبور ترا
هنوز باد نگفته به گوش جنگل وباغ
تمام گفتنیی سبز آن سطور ترا
دگر که واژه برای تو من نمی یابم
خدا بهار دهد روزهای دور ترا
اعدام نسترن
چقدرخسته دل و ورشکسته تن بودی
تو مثل آیینه ی قد نمای من بودی
اگر چه کوچه بن بست را نپیمودی
دچار حادثه ی سرخ، در وطن بودی
منم که کفش زآتش به پای می کردم
تویی که زخم مگر پشت پیرهن بودی
اگر بهار زتقویم من فراری بود
تو آه ! شاهد اعدام نسترن بودی
چه با دریغ که اینگونه من دو شَق شده ام
دقیق تر که شدم تو جناب "من" بودی
آنسوی دریا
گاه فصل از امید واز ترنم می شوم
گاه درپهنای دلتنگیی خود گم می شوم
اشک اشکم از جدایی ها واما ناگهان
می گشایم چشم هایم را تبسم می شوم
مادرم آنسوی دریا موج ِ اشک وانتظار
من زحجم ِ بیکسی اینجا تلاطم می شوم
گرنیابم راه رفتن سوی خانه حیف حیف
ماهیی بیتاب حوض ِ خشک مردم می شوم
«»«»«»«»«»«»
ادبی ـ هنری