بشـــير ســـخاورز
بشــــير ســـخاورز
به زير پاشنه ای خشم
كجاست پنجره ای يار
به بال من زده آتش
به چشم من زده ميل
و تا كنار هجوم فضای باز مرا
نهاده در زنجير
شكسته پای گذر از كمند رسوايی
پريده مرغی كه گويد به هر دعا آمين
درون دجله طوفانی ام و ساحل نيست
ميان چشم من و نور راه حايل نيست
مرا به خنده كشد آسمان و پشت زمين
به اعتماد چه سازم
نه صبح نی فردا
و تا كه چشم گشايی مكدر و تاريک
ميان زندگی و مرگ هم خطی باريک
صدای من كه بلرزد چه حاجتی به صداست
مرا ز مال غنيمت همين صدا ز خداست
و آمده فصلی
كه آفتابش از اين پرده ها نكرده گذر
بلور چشم مرا غصه مفشرد بخدا
مرا به خويش قسم
كه جز خودم به چه كس اعتماد بتوان كرد
پليدی است به ژرفای دام اهريمن
«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»»«»
شاليمار
١
شكسته آن شكوه پر جلال آل تاتاران
خميده در بن هر تك درخت اوج بر افلاك
كمرگاه كمانداران و سر لشكر
فتاده جام از دست شهنشاهان و شهپريان
غنوده تا جماران بر فراش خاك
و خاك اين عنصر بی باك
نداند هيچگاهی فرق شاهان و غلامان را.
٢
چنين ديدم كه اينك اوجگاه برج ها
-از ديدن شام خزان غمگين نهاده سر به دامان تن افسوس
چنين ديدم كه اين شاهی كده از خشم ميلرزد
چنين ديدم كه اينك ديده بانان و سپاهان
-آن نبودندی كه از ستوار فرمانش كلاه مردمان عام می افتيد،
كنون خاموش می بينند و هيچی هم نمی گويند.
در باغ شاليمار لاهور 1983
«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»»«»