حميرا نکهت دستگيرزاده
حميرا نکهت دستگيرزاده
بیخ سوزان
آتشی در روز ها روشن شده
شب به روی تیره گی خرمن شده
خرمن شب پاسبان دارد دریغ
نور دور شب چنان دامن شده
تا سیاهی لشکرآرایی کند
چشم ها تیر ونگه جوشن شده
دستها این دستهای پر دغا
مار های در دو سوی تن شده
چشم ها این چشمه ساران عقیم
دیدنی هادیده بی دیدن شده
شب زبان شعله دارد در دهن
همزبان و ذات اهریمن شده
وای من فانوس با دنیای شب
خود نماد خاص پیوستن شده
وای من فردوسی روشن روان
خانه ام تاریک و بی روزن شده
موی دخت پارسی را میکنند
زال هم با تو مگر دشمن شده؟
آتشی کزهر طرف روشن شده
بیخ سوزانِ ِِ گل و گلشن شده
آتش رسوایی و بد نامی است
رنگ تسلیمی جان و تن شده
***
من برون آیم ولی ققنوس سا
آتشی عشقی زمن روشن شده!
پارسی را بر فروزم بار بار
جان من دورش چو پیراهن شده
آه پیرطوس دستم را بگیر
دست من دست ترا مامن شده
***
هرطرف از عشق شب روشن شده
جان عاشق عشق را جوشن شده
06.08.2005
پرســـتو
پرستو بود
که شاخه را به سبزی برگهایش بخشید
و دو بال کوچک اش را
سفره ی بهار کرد
و
رفت
پرستو بود
که از سبزستان درخت کوچید
و کنده شدن را سرودی نخواند
آب بی تکلف آب
که خورشید را و پرستو را
به یک سان باز تاب است
پرستو بود
که آب ها را در امتداد خورشید
میپیمود
و خورشید را
در تکرار آب
می سرود
بی آنکه از کنده شدن
گریسته باشد
به قدر حرفی
بی آنکه از کوچ
نالیده باشد
به زلالی اشکی
آرام و پر شکوه
پیرهن دردش را
به عریانی درخت بخشید
و بهار را
بر بال هایش
به سفر تازه برد
پرستو بود
آن خورشیدی که سحر
از گریبانت پرید.
13-08-05
به ا. آزرم،
خواهر جان،این سطر ها ره به تنهایی ات میبرد؟
همصدايی
مگر دوباره
دسته گلی شوم
و پیراهن سفیدت
عروس!
که ما شدن را
تجربه کنی
تو که تلخابه ی تنهایی را
به تمام گریسته ای
بنشین ، بانو
سفره سبز نگاهت را
پهن کن
و جفت رمیده را
با روشن ترین صدا
بخوان
نه دیگر از دستش داده ای بانو!
چلچله ها ی صدایت
از بهار همصدایی کوچیده اند
و ترس
دیوار های خانه ات را
رنگ زده است
آه بانو،
کاش وسوسه ی در پیراهن ات میشدم
تا دستهانش را
به سر زمین تنت فرا میخواندم
در تو
صدایی نیست دیگر
با نو!
عریانیی مطلق تنهایی
تنهایی مطلق عریانی تو بانو
شهزاده سوار بر اسب
رسید
و بی آنکه چشم بگشاید
و خواب دخترانه ات را
رونقی شود،
رفت
بنشین
بانو
روز را در دلهره ها
و شب را دربی صدایی هایت
گریه کن
در میان آمد و شد خورشید
دو تن
تباه میشوند
بانو آه بانو
کاش
میتوانستم.
13-08-05
تــــرديد
فاژه کدام روز تلخی؟
پرسر و صدا
و جنبیدن
نه جنبش
زوزه کدام دردی؟
باورت کرده بود آیینه
با سادگی
باورت کرده بود
مرد آهای مرد!
این سوی رود خستگی
آن سوی رود تنهایی
تن به تندی موج ها
بده
ورنه خود را
تلف کرده ای
نگاه کن
آیینه به دستان کوچک را
که خورشید را
شکار کرده اند
آه ای جنس برتر
جنس فروتر را
بگذار
بماند
در شط
و ناجی خود شو
شط را بگذار
زن را
دریابد
یا بشکن
در خودِ فراتر
درخودِ برتر
ودر ناتوانی ات
بشکن
بشکن
بشکن
13-08-05